Księga Nahuma

Nazwa:

Księga przyjęła nazwę od imienia autora Nahuma, które oznacza “Jahwe pocieszył”. Imię to pojawia się tylko raz w Starym Testamencie.

Treść:

Prorocka mowa przeciwko Niniwie, stolicy Asyrii, opis zdobycia miasta jako kara za jego grzechy i pełna ironii skarga żałobna. Proroctwo Nahuma jest uzupełnieniem poselstwa Jonasza. Zawiera właściwie jedyny wątek tematyczny, jakim jest zbliżający się nieuchronnie upadek Niniwy.

Autorstwo:

Autorstwo Nahumowe księgi nie jest wśród biblistów kwestionowane. O Nahumie wiemy tylko tyle, ile podaje nam księga. Był Elkoszejczykiem, tj. Hebrajczykiem pochodzącym z Elkosz (1,1), miejscowości całkowicie dotychczas nieznanej. Prawdopodobnie był Judejczykiem.

Tło historyczne:

Za panowania Asurbanipala (669-630) większość narodów była bądź to podbita przez Asyrię, bądź też płaciła jej daninę. Jednakże przed śmiercią proroka imperium asyryjskie poczęło chylić się ku upadkowi. W roku 612 pne po trzech miesiącach oblężenia Medowie i Babilończycy zdobyli Niniwę

Czas i miejsce powstania księgi:

Prorok widzi upadek Niniwy, który ma dopiero nastąpić. Z tego wynika, że księga musiała powstać przed rokiem 612 pne.

Podział księgi:

Wstęp

1. Wyrocznia: 1,1.
2. Księga widzeń: 1,1.

I. Boży plan wobec Niniwy: 1,2—2,14.

1. Zagłada: 1,1—14.
2. Opis mającego nadejść zniszczenia: 2,1—14.

II. Znikczemnienie Niniwy: 3,1—19.

1. Przyczyna jej kaźni: 3,1—7.
2. Upadek miasta No przykładem zagłady Niniwy:  3,8—11.

Zakończenie

1. Ironia potęgi: 3,12—15.
2. Rozmiary zniszczenia: 3,16—19.

www.znakiczasu.pl