List św. Judy

Nazwa:

W najstarszych rękopisach greckich List św. Judy zatytułowany został krótko Jouda. List nie jest skierowany do pojedynczej osoby lub zboru albo szeregu zborów, lecz do „powołanych, w Bogu Ojcu umiłowanych, a dla Jezusa Chrystusa zachowanych" (1,1). Z tej przyczyny list został nazwany listem powszechnym.

Treść:

Treścią Listu św. Judy są ostrzeżenia przed fałszywymi nauczycielami, głoszącymi moralną swobodę i pogardzającymi Chrystusem, oraz przed ich przestępstwami, a także zachęty do umacniania się w wierze, miłości i służbie. Św. Juda kończy list doksologią na cześć Boga Ojca.

Autorstwo:

Pisarz nazywa siebie „Juda, sługą Chrystusa, i bratem Jakuba" (w. 1). Kim był jednak autor listu? Co można o nim powiedzieć? Co mówi na ten temat tradycja chrześcijańska? Oto ważne pytania.

KTÓRY JUDA?
W Nowym Testamencie kilka osób nosiło imię Judy. „Judasz (Juda) Iskariot" (Mat. 10,4), „Judasz, nie Iskariota" (Jan 14,22), zwany także Tadeuszem (Mat. 10,3), „Juda Galilejczyk" (Dz.Ap. 5,37), „Juda" z Damaszku (Dz.Ap. 9,11), „Juda, zwanjt Barsabaszem" (Dz.Ap. 15,22), oraz „Juda", który wraz z „Jakubem" i „Jozesem" był „bratem" Jezusa (Mar. 6,3), jak również „Judasz Jakubowy" (Łuk. 6,16), zwany także „Juda Jakubowym" (Dz.Ap. 1,13), tj. owym „Judaszem, nie Iskariotą" (Jan 14,22), czyli Tadeuszem.

BRAT JAKUBA ALFEUSZOWEGO
Powszechnie przyjmuje się, że Jakub, „brat Pański", jest tzw. Jakubem Mniejszym, który przewodniczył pierwszemu Soborowi Apostolskiemu w Jerozolimie (Dz.Ap. 12,17; 15,13), a potem — po śmierci Jakuba Zebedeusza — stał na czele Kościoła Jerozolimskiego i cieszył się powagą, który także -najprawdopodobniej napisał List św. Jakuba. Zwrot „Juda Jakubowy" (Dz.Ap. 1,13) należy rozumieć zgodnie z wyjaśnieniem samego Judy, tj. w sensie pokrewieństwa, a nie genetycznym, zatem w sensie, że był bratem Jakuba. Jeśli przyjąć, że zarówno Jakub, jak i Juda nie byli apostołami, lecz wyłącznie „braćmi" Jezusa, to charakterystyczny zwrot „sługa Chrystusa" świadczyłby o subtelnym i skromnym usposobieniu Judy, nie wynoszącym swego pokrewieństwa.

DOWODY ZEWNĘTRZNE I WEWNĘTRZNE
List znajduje się w kanonie Muratoriego. Znają go Tertulian, Orygenes oraz Klemens Aleksandryjski. List napisany został stylem twardym, surowym, pełnym obrazów. Język jest przeniknięty semityzmami. Zbliżony jest do języka Listu św. Jakuba. Wszystko to wskazywałoby na brata Jakuba Mniejszego, Alfeuszowego.

Tło historyczne:

List jest poważnym napomnieniem duszpasterskim, skierowanym do „powołanych", tj. przypuszczalnie, nawróconych z żydowstwa, czyli judeochrześcijan.

Podział księgi:

Wstęp

1. Prezentacja autorska: 1.
2. Pozdrowienie: 2.

I. Okoliczności powstania listu: 3.4.

1. Zmiana celu pisma: 3.
2. Powód zmiany: 4.

II. Przestroga dla błądzących: 5—7.

1. Izraelici: 5.
2. Upadli aniołowie: 6.
3. Sodoma i Gomora: 7.

III. Grzesznicy: 8—16.

1. Zuchwała postawa grzeszników: r. 8—11.
2. Charakterystyka odstępców: 12,13.
3. Pewność zatracenia niezbożnych: 14—16.

IV. Przepowiednia prorocza na czasy końca: 17—23.

1. Postawa szyderców: 17—19.
2. Postawa wierzących: 20—23.

Zakończenie

1. W Bogu ostoja nasza: 24.
2. Uwielbienie: 25.

www.znakiczasu.pl