Obrona Masady

Obrona Masady

Twierdza Masada została wybudowana na niedostępnej skale o względnej wysokości ok. 500 m. Strategicznie położona, doskonale ufortyfkowana, świetnie zabezpieczona przed głodem dzięki olbrzymim magazynom oraz skomplikowanemu systemowi cystern na wodę, stała się ostatnim bastionem żydowskim podczas pierwszej wojny z Rzymianami. Jej obrońcy pod wodzą Eleazara ben Jaira przez dwa lata (71-73 po Chr.) stawiali opór wojsku Flawiusza Silwy, w którego skład wchodził m.in. znany z waleczności rzymski Legion X, zwany Fretensis.

Początkowo Silwa otoczył Masadę ośmioma ufortyfkowanymi obozami połączonymi murem. Jednak ze względu na doskonałe położenie twierdzy taka taktyka okazała się nieskuteczna. Wówczas aby sięgnąć szczytu wzgórza, Rzymianie wybudowali rękami żydowskich niewolników potężną rampę, wzmocnioną skalnym podestem, na którym ustawili wieżę z taranem i katapultą. Dopiero w ten sposób udało się im zrobić wyłom w murze, spalić kolejny mur wzniesiony przez obrońców i w dzień Paschy 73 r. wkroczyć do twierdzy. Zastali tam jednak głęboką ciszę – 960 Żydów zdecydowało się na popełnienie zbiorowego samobójstwa (losowo wyznaczyli spośród siebie dziesięciu mężczyzn, którzy pozabijali innych, a na końcu siebie samych). Z tragedii ocalały jedynie dwie oszalałe kobiety z pięciorgiem dzieci, które schroniły się w podziemiach.