Podróże

Podróżowanie w czasach biblijnych

W czasach biblijnych odległości mierzono za pomocą czasu potrzebnego do ich przebycia. Mówiło się na przykład, że dane wioski oddalone są od siebie o trzy dni drogi (1 dzień to 30-45 km, a w przypadku dużej karawany – 15 km). Droga szabatowa to ok. 3 km.
Zgodnie z obowiązującymi zwyczajami wybierający się w podróż był obowiązany spłacić wszystkie długi, zapewnić byt osobom pozostającym na jego utrzymaniu, zwrócić wszystkie powierzone mu przedmioty i wręczyć podarki na odjezdnym. Podróżni zabierali ze sobą pieniądze i żywność na 1-2 dni drogi, w tym chleb, suszone ziarna, oliwki, figi i daktyle.

O ile było to możliwe, podróżowano w dużych grupach, gdyż w ten sposób łatwiej było odpierać ataki zbójców i dzikich zwierząt. Często korzystano też z usług przewodników, którzy odnajdywali drogę według gwiazd. Za najlepszą porę roku do podróży uznawano lato.
Jako środka transportu używano koni, mułów, osłów lub wielbłądów (tych ostatnich szczególnie na pustyni). Drogą lądową można było przewozić niewielkie ładunki: osioł mógł udźwignąć ok. 75 kg, zaś wielbłąd – ok. 120 kg.