Wody i góry Izraela
Jeziora Palestyny:
Jezioro Hula
Jezioro Hula stanowiło trójkątną taflę wody, o długości około 7,2 km i szerokości 5,6 km, usytuowaną na błotnistym obszarze Górnej Galilei.
Morze Galilejskie
Morze Galilejskie, w Starym Testamencie nazywane Kin-neret („Harfa"), posiada długość około 20 km i maksymalną sżerokość wynoszącą 12 km. Położone jest około 210 m poniżej poziomu morza. Jego kształt jest zbliżony do harfy (stąd Kinneret) lub gruszki.
Morze Martwe
Morze Martwe, znane także jako Morze Słone lub jezioro Asfaltitis, posiada długość około 77 km, przy maksymalnej szerokości wynoszącej 16 km. Jego powierzchnia zalega 388 m poniżej poziomu Morza Śródziemnego. Osiąga ono głębokość prawie 400 m. Obliczono, że codziennie wlewa się do Morza Martwego sześć i pól miliona ton wody.
Strumienie lub „Wadis".
„Wadi" jest arabskim słowem służącym do określenia strumienia, który pozostaje zwykle wyschnięty. W trakcie trwania i po zakończeniu pory deszczowej „wadi " staje się rzeką lub strumieniem, często dużym i wartkim. W Palestynie ważnymi „wadis" są:
Jarmuk
Jarmuk wypływa z płaskowyżu Baszan i wpada do Jordanu na południe od Morza Galilejskiego. Południową granicę dorzecza Jarmuku stanowi kraina Gilead.
Jabbok
Jabbok, obecnie znany jako Nahr ez-Zarqa, przepływa przez serce płaskowyżu Gilead i wpada do Jordanu nieco na południe od punktu wyznaczającego środek odległości pomiędzy Morzem Galilejskim i Morzem Martwym. Było to miejsce, gdzie Jakub zmagał się z tajemniczym „kimś" (patrz Księga Rodzaju 32,24), którego upokorzył, i ten pobłogosławił go.
Arnon
Arnon, obecnie znany jako Wadi el-mujib, wpada do Morza Martwego w pobliżu środka wschodniego wybrzeża. Sforsowany przez Izraelitów (Księga Powtórzonego Prawa 2,24), często wyznaczał północną granicę Moabu (Księga Sędziów 11,18).
Zered
Zered, obecnie nazywany Wadi el-Hasa, wpada do Morza Martwego przy jego południowo-wschodnim narożniku. Służył on jako naturalna granica pomiędzy Moabem i Edomem. Izraelici przekroczyli go w swej drodze do Kanaanu.
Kiszon
Kiszon tworzy się z dopływów, wypływających z gór Tabor i Gil-boa, które spotykają się na równinie Jizreel, u stóp Megiddo. Następnie płynie on w kierunku zachodnim, uchodząc do zatoki Akko, na północ od obecnej Haify. Izrael odniósł zwycięstwo nad kananejskimi wojskami Sisery dzięki sztormowi, w czasie którego Kiszon wystąpił ze swych brzegów. Rydwany kananejskie potonęły w mule, zaś kananejski dowódca, Sisera, znalazł śmierć w namiocie Jael.
GÓRY
Góry Palestyny tworzą dwa oddzielne zespoły, rozdzielone rozpadliną Jordanu. Wszystkie góry położone na zachód od Jordanu stanowią część pasma centralnego. Góry i płaskowyż leżące na wschód od Jordanu są powiązane w podobny sposób.
Pasmo Libanu rozciąga się w kierunku północnym, równolegle do wybrzeża Morza Śródziemnego. Anty-Liban tworzy równoległe pasmo, położone na wschód od doliny Bekaa. Liczące około 160 km długości, wzniesienia Libanu i Anty-Libanu osiągają średnią wysokość od
1950 do 2100 m. Dwa najwyższe szczyty Libanu: Jebel Makmal i Kurnat es-Sauda wznoszą się na wysokość 3060 m.
Góra Tabor, znajdująca się w północno-wschodnim narożu równiny Ji-zreel, osiąga wysokość 553 m. Leży ona około osiem kilometrów na wschód od Nazaretu i dwadzieścia kilometrów na zachód od południowego krańca Morza Galilejskiego. Tutaj Debora i Barak zgromadzili wojska Izraela, aby przeciwstawić się kananejskiemu zagrożeniu.
Góry Gilboa strzegą przejścia z równiny Jizreel do doliny Jordanu. Ich najwyższy punkt położony jest na wysokości 645 m nad poziomem morza. Tutaj, w bitwie z Filistynami, polegli Saul i Jonatan (1 Księga Królewska 28,4; 31,18).
Góry Karmel, usytuowane na południe od równiny Jizreel, sięgają do Morza Śródziemnego. W swym najwyższym punkcie posiadają one wysokość 520 m, zaś w miejscu, w którym sięgają do morza, ich wysokość wynosi 150 m. Na jednym ze szczytów gór Karmel Eliasz wyzwał kapłanów Baala i zademonstrował potęgę Boga Izraela. Na zboczach i u podnóża gór Karmel powstało współczesne miasto Haifa.
Ebal i Gerizim, bliźniacze góry Samarii, tworzą wąskie przejście, przez które od najbardziej starożytnych czasów odbywał się ruch wszelkiego rodzaju. Przejścia tego strzeże miasto Sychem, położone na południe od Ebal. Góry o wysokości 925 i 867 m stanowią dogodny punkt widokowy, z którego widoczna jest cała Palestyna. Tutaj, po zdobyciu Kanaanu, Jozue zebrał plemiona Izraela, aby urządzić „powtórkę" z prawa Mojżeszowego. Na górze Gerizim ogłoszone zostało błogosławieństwo, zaś na górze Ebal przekleństwo (Księga Powtórzonego Prawa 11,29; Księga Jozuego 8,33—35).
Góra Syjon była oryginalnym urwiskiem skalnym, usytuowanym na południowym krańcu pasma górskiego rozciągającego się pomiędzy rzeką Ki-dron a Tyropońskimi dolinami Jerozolimy. Po zbudowaniu świątyni na północno-zachodnim wzniesieniu (powszechnie zwanym Górą Moriah) nazwa Syjon została przeniesiona także na to wzgórze. W latach następnych, w miarę rozrastania się Jerozolimy, nazwa Syjon stała się synonimem Świętego Miasta. Na wschód od Jerozolimy, w poprzek doliny Kidronu, wznosi się Góra Oliwna.
Góry Hermon, stanowiące południowy kraniec masywu Anty-Libanu, wyznaczały północny zasięg podboju Izraela. Główny szczyt tego liczącego około 32 km długości łańcucha górskiego ma trzy wierzchołki, z których najwyższy znajduje się na wysokości 1870 m nad poziomem morza. Hermon przez cały rok jest pokryty śniegiem, a jego ukryte pod czapą śniegu wierzchołki mogą być widoczne z Morza Martwego, odległego o około 190 km.
Góry Gilead są wymieniane jako miejsce, w którym Gedeon zgromadził swe wojska i odprawił bojaźliwych (Księga Sędziów 7,3). Lokalizacja ta nie jest pewna, ale przypuszczalnie miejsce to znajdowało się na obszarze Gileadu, na południe od Jarmuku i na wschód od Jordanu. Góry w tym rejonie osiągają wysokość 900 m.
Góra Nebo (Jebel en-Neba), odległa o około 20 km na wschód od miejsca, w którym Jordan uchodzi do Morza Martwego, była szczytem, z którego Mojżesz oglądał Ziemię Obiecaną przed swoją śmiercią w krainie Moab. Niektórzy uczeni uważają, że pasmo górskie, którego wierzchołek stanowiła góra Nebo (790 m), nosiło nazwę Pisgah.