Księga Nahuma
Nazwa:
Księga przyjęła nazwę od imienia autora Nahuma, które oznacza “Jahwe pocieszył”. Imię to pojawia się tylko raz w Starym Testamencie.
Treść:
Prorocka mowa przeciwko Niniwie, stolicy Asyrii, opis zdobycia miasta jako kara za jego grzechy i pełna ironii skarga żałobna. Proroctwo Nahuma jest uzupełnieniem poselstwa Jonasza. Zawiera właściwie jedyny wątek tematyczny, jakim jest zbliżający się nieuchronnie upadek Niniwy.
Autorstwo:
Autorstwo Nahumowe księgi nie jest wśród biblistów kwestionowane. O Nahumie wiemy tylko tyle, ile podaje nam księga. Był Elkoszejczykiem, tj. Hebrajczykiem pochodzącym z Elkosz (1,1), miejscowości całkowicie dotychczas nieznanej. Prawdopodobnie był Judejczykiem.
Tło historyczne:
Za panowania Asurbanipala (669-630) większość narodów była bądź to podbita przez Asyrię, bądź też płaciła jej daninę. Jednakże przed śmiercią proroka imperium asyryjskie poczęło chylić się ku upadkowi. W roku 612 pne po trzech miesiącach oblężenia Medowie i Babilończycy zdobyli Niniwę
Czas i miejsce powstania księgi:
Prorok widzi upadek Niniwy, który ma dopiero nastąpić. Z tego wynika, że księga musiała powstać przed rokiem 612 pne.
Podział księgi:
Wstęp
- Wyrocznia: 1,1.
- Księga widzeń: 1,1.
I. Boży plan wobec Niniwy: 1,2—2,14.
- Zagłada: 1,1—14.
- Opis mającego nadejść zniszczenia: 2,1—14.
II. Znikczemnienie Niniwy: 3,1—19.
- Przyczyna jej kaźni: 3,1—7.
- Upadek miasta No przykładem zagłady Niniwy: 3,8—11.
Zakończenie
- Ironia potęgi: 3,12—15.
- Rozmiary zniszczenia: 3,16—19.
Źródło: Wydawnictwo "Znaki Czasu" Warszawa
www.znakiczasu.pl