Księga Ezdrasza

Nazwa:

W Biblii Hebrajskiej księgi Ezdrasza i Nehemiasza stanowiły pierwotnie jedną księgę nazwaną imieniem Ezdrasza (Ezra), który uchodził według tradycji hebrajskiej za jej autora. W Septuagincie księga ta nadal stanowi jedną całość i występuje pod nazwą Ezdra beta. Pierwszym, który nazwał obie księgi Księgą Ezdrasza i Nehemiasza był Hieronim. Do Biblii Hebrajskiej wprowadzono ten podział dopiero w 1448 roku.

Treść:

Treścią ksiąg Ezdrasza i Nehemiasza są dalsze dzieje narodu izraelskiego po niewoli babilońskiej. Stanowią one kontynuację ksiąg kronik, ale przede wszystkim ukazują wypełnienie się Bożych obietnic zawartych w proroctwach Izajasza i Jeremiasza, stwarzających szansę odnowy przymierza z Bogiem, a przy tym odbudowę narodowej egzystencji i przyszłego współdziałania narodu z Bogiem w realizacji jego historiozbawczych celów.

Autorstwo:

Uwzględniając opinie tradycji, jak również element językowy, autorem księgi Ezdrasza i Nehemiasza jest ta sama osoba. Tradycja judaistyczna przypisuje główne autorstwo Ezdraszowi, dokończenie zaś Nehemiaszowi. Jednakże użycie w dwóch przypadkach języka aramejskiego daje niektórym biblistom argument, iż dzieło to zostało napisane w późniejszych czasach. Niemniej jednak dowód ten wobec licznych odkryć rękopisów aramejskich z czasów perskich nie jest do utrzymania. Człowiek tak wykształcony jak Ezdrasz z łatwością mógł się posługiwać zarówno językiem ojczystym, jak i językiem urzędowym.

Tło historyczne:

Księga Ezdrasza i Nehemiasza są oprócz Księgi Estery jedynymi księgami historycznymi czasów powygnaniowych. Nie opisują jednak tych dziejów w nieprzerwanej sekwencji, lecz tylko niektóre ich okresy. Wydarzenia opisane w Księdze Ezdrasza i Nehemiasza mają miejsce w pierwszym okresie dziejów imperium perskiego, istniejącego od roku 539 pne. tj. po upadku państwa babilońskiego pokonanego przez armię Cyrusa, aż do śmierci Dariusza III w 330 r. pne. tj. do chwili kiedy imperium perskie przestaje istnieć zawładnięte przez Aleksandra Wielkiego.

Podział księgi:

Wstęp

1. Dekret Cyrusa: Ezdr. 1,1—11.
2. Lista wracających wygnańców: Ezdr. 2,1—67.
3. Wznowienie   kultu i rozpoczęcie   odbudowy świątyni: Ezdr. 2,68—3,13.

I. Trudności w odbudowie  świątyni: Ezdr. 4,1—4,24.

1. Czasy Kserksesa (Kambyzesa?): Ezdr. 4,6.
2. Rządy Artakserksesa (Smerdisa?): Ezdr. 4,7—23.

• List Biszlama do Artakserksesa (Smerdisa?): Ezdr. 4,7—16.
• Zezwolenie Samarytanom na powstrzymanie prac: Ezdr. 4,17—22.
• Powstrzymanie prac: Ezdr. 4,23—24.

II. Odbudowa świątyni za czasów Dariusza I: Ezdr. 5,1—6,22.

1. Wezwanie  prorockie  Aggeusza  i  Zachariasza:  Ezdr. 5,1.2.
2. Wizyta Tattenaja w Jerozolimie: Ezdr. 5,3—17.
3. Dekret Dariusza: 6,1—12.
4. Ukończenie odbudowy świątyni i jej poświęcenie: Ezdr. 6,13—22.

III. Dekret Artakserksesa  i  działalność Ezdrasza:  Ezdr. 7,1— 10,14.

1. Dekret Artakserksesa: Ezdr. 7,1—28.
2. Powrót z Babilonu nowej fali repatriantów: Ezdr. 8,1—36.
3. Powrót Ezdrasza: Ezdr. 9,1—10,44

www.znakiczasu.pl