Drugi List św. Pawła do Koryntian

Nazwa:

W najstarszych manuskryptach list ten nosi nazwę “Do Koryntianian”. Nazwa pełna “Drugi list św. Pawła do Koryntianian” jest w najstarszych rękopisach nieznana. Stanowi dodatek czasów późniejszych.

Treść:

Treścią Drugiego listu św. Pawła do Koryntianian jest kilka zagadnień wokół których Apostoł grupuje problematykę swojego listu. Powodem napisania Drugiego listu św. Pawła do Koryntianian były wiadomości przyniesione z Koryntu przez Tytusa. List przedstawia uczucia Pawła wobec zboru. Jest w większości subiektywny i personalny.

Autorstwo:

Sprawdziany zewnętrzne i wewnętrzne potwierdzają Pawłowe autorstwo “Drugiego listu do Koryntianian”. Sprawdziany zewnętrzne to wypowiedzi Ojców Kościoła. List obfituje we wzmianki dotyczące Pawła i jego doświadczeń doznanych w Koryncie, a opisanych w jego Pierwszym liście do Koryntian. Wielu biblistów jest zdania, że list ten dostarcza najbardziej dokładnego i wyczerpującego obrazu duchowej sylwetki ap. Pawła, jego osobowości, usposobienia i charakteru.

Tło historyczne:

Przypuszczalnie Ap. Paweł odwiedził trzykrotnie zbór w Koryncie. Napisał i wysłał tam trzy, a może cztery listy, z których znane są tylko dwa. Weszły one w skład kanonu nowotestamentowego. Z Efezu, gdzie napisany został I list do Koryntianian ap. Paweł udał się do Troady, gdzie oczekiwał Tytusa, a zwłaszcza jego sprawozdania o sytuacji w zborze korynckim. Ponieważ jednak Tytus nie przybył, ap. Paweł podążył do Macedonii i tam dopiero w Filipach spotkał Tytusa. Tytus przyniósł wiadomości, które były bezpośrednią przyczyną napisania II listu do Koryntianian w Macedonii, w lecie ok. 57 roku ne.

Podział księgi:

Wstęp

1. Pozdrowienie: 1,2.
2. Wyrazy dziękczynienia Bogu: 1,3—11.

I. Otrzymane relacje o zborze korynckim: 1,12—7,12.

1. Wyjaśnienie zmiany podróży: 1,12—2,4.
2. Rada na temat postępowania wobec jawnogrzeszników: 2,5—11.
3. Niepokój i radość ze stosunków zborowych: 2,12—17.
4. Apostolskie uwierzytelnienie: 3,1—4.
5. Źródła  apostolskiego   posłannictwa  Pawła:   4,5—10.
6. Służba pojednania: 5,11—6,10.
7. Wezwanie   Koryntian   do   odłączenia   się   od   złoczyńców: 6,11—7,1.
8. Radość Pawła z przyjaznego przyjęcia Tytusa: 7,2—16

II. Kolekta na potrzeby chrześcijan w Judei: 8,1—9,15.

1. Dobroczynność w Macedoni: 8,1—6.
2. Przykład samego Chrystusa: 8,7—15.
3. Polecenie zborowi Tytusa: 8,16—24.
4. Wezwanie Koryntian do ofiarności: 10,1—13,10.

III. Obrona apostolstwa: 10,1—13,10.

1. Replika  skierowana  do  kwestionujących  jego  apostolstwo: 10,1—12.
2. Zbór koryncki rezultatem pracy Pawła: 10,13—18.
3. Znaki odróżniające prawdziwych apostołów: 11,1—12,12.
4. Końcowy apel do niepokutujących: 12,13—13,10.

Zakończenie: .13,11—14.

1. Życzenia: 13,11.
2. Pozdrowienia: 13,12.
3. Błogosławieństwo: 13,13.

www.znakiczasu.pl