Geografia Izraela

Kraje biblijne

 kategoria: Atlasy biblijne   dział: Geografia Izraela

Lokalizacja krajów jest jedynie przybliżona, gdyż w wyniku wielu podbojów granice były często zmieniane.

Armenia

Armenia to wysoki płaskowyż i region górski położony na południowy wschód od Morza Czarnego i na północ od Asyrii, około 90% kraju leży na wysokości ponad 1000 m n.p.m., największym wzniesieniem jest wygasły wulkan Aragac. Według legendy królestwo Armenii było założone przez jednego z potomków Noego, Haika zwany przez armeńskich kronikarzy Założycielem. Inskrypcje asyryjskie mówią o tym kraju jako o Urartu (Ararat), gdzie Noe i jego synowie opuścili arkę, tutaj także uciekli po zabójstwie swego ojca synowie Sanheryba, króla asyryjskiego (2 Księga Królewska 19,37).

Media

Medowie zamieszkiwali rejon położony na północny wschód od Babilonu, pomiędzy Morzem Kaspijskim i górami Zagros. W Piśmie Świętym przodkiem Medów jest Madaj, syn Jafeta (Księga Rodzaju 10,2).

Persja

Starożytni Persowie po raz pierwszy w historii pojawili się na terenach położonych na południowy wschód od Medii i na północ od Zatoki Perskiej, w zachodniej części Płaskowyżu Irańskiego. Pod panowaniem Cyrusa Persja stała się światową potęgą, podbijającą sąsiadujących z nią Medów, Lidyjczyków z Azji Mniejszej i imperium babilońskie. Za panowania Kambyzesa Persowie uzyskali kontrolę nad Egiptem, jednak Grecja przeciwstawiła się jej szczęśliwie i ostatecznie, a za Aleksandra Macedońskiego spowodowała klęskę Persji.
Najwyżej rozwinięte cywilizacje starożytności rozwinęły się w krajach Żyznego Półksiężyca.

Sumer

Kraj leżący u czoła Zatoki Perskiej stał się ośrodkiem najstarszej cywilizacji Żyznego Półksiężyca. Z miast-państw Sumeru, którego cywilizacja rozkwitła począwszy od IV tysiąclecia p.n.e., pochodzą nasze najwcześniejsze dokumenty pisane, ryte za pomocą rylca na glinianych tabliczkach.

Babilonia

Babilon był właściwie miastem-państwem, położonym nad dolnym Eufratem. W ciągu swej długiej historii był on rządzony przez królów z różnych krajów — Sumerów, Akkadyjczyków, Amorytów, Asyryjczyków i Chaldejczyków. Znanymi postaciami z historii starożytnej są: Hammurabi, amorycki prawodawca, i Nabuchodonozor, największy król imperium nowobabilońskiego. Za panowania Nabuchodonozora Babilonia stalą się panem Żyznego Półksiężyca, a sama Jerozolima została zniszczona (587 r. p.n.e.).
Asyria. Asyria właściwa była krajem ograniczonym od północy przez góry Armenii, od wschodu przez wzniesienia Medii i od południa przez dolny bieg rzeki Zab. Sięga ona terenów Mezopotamii, przechodząc nieznacznie na zachód od Tygrysu. W okresie jej największego zasięgu — VII w. p.n.e. — Asyryjczycy kontrolowali terytorium od Zatoki Perskiej do Morza Śródziemnego. Połączone siły Medii i Babilonii spowodowały zniszczenie stolicy asyryjskiej, Niniwy (612 r. p.n.e.). Samo imperium upadło wkrótce po tej decydującej bitwie.

Elam

Kraj pomiędzy górami Zagros i dolnym biegiem Tygrysu, na wschód od Babilonii, zamieszkiwała ludność zwana Elamitami. Już za życia Abrahama poznajemy „króla Elamu" imieniem Kedorlaomer (Księga Rodzaju 14,1—11): W VIII i VII w. p.n.e. Elamici byli stałymi wrogami Asyryjczyków, ale stolica elamicka — Suza (biblijne Szuszan) upadła około 645 r. p.n.e. Później Elamici wraz z wojskami asyryjskimi brali udział w najeździe na Palestynę (patrz Księga Izajasza 22,6). Po upadku Niniwy (612 r. p.n.e.) cieszyli się krótkotrwałym okresem niezależności przed wcieleniem do babilońskiego imperium Nabuchodonozora. Cyrus, założyciel imperium perskiego, rozpoczynał swoją karierę jako książę Anszanu, prowincji Elamu, położonej na południe od Suzy. Elam stał się częścią imperium perskiego, z Suzą służącą za jedną z jego stolic. Elamiccy Żydzi, według Dziejów Apostolskich 2, byli obecni przy Zesłaniu Ducha św.

Mezopotamia

W hebrajskiej Biblii używa się terminu Aram Naharim (Aram dwóch rzek) dla określenia obszaru, gdzie Abraham i jego rodzina zatrzymali się w wędrówce do Kanaanu. Terytorium to, ogólnie nazywane Mezopotamią („pomiędzy rzekami"), obejmuje ziemie położone na wschód od środkowego Eufratu, sięgając na północ do rzeki Habur. W rozumieniu Greków termin Mezopotamia oznaczał dolinę Tygrysu-Eufratu, obejmującą jej południowy sektor, kiedyś zajmowany przez Sumerów i Babiloriczyków.
W kronikach biblijnych często wspominane są kraje otaczające wschodnie Śródziemnomorze.

Ziemie Hetytów

Centrum potęgi Hetytów znajdowało się w Azji Mniejszej, na ziemiach położonych wzdłuż rzeki Halys, chociaż ludy hetyckie osiedliły się także w Syrii i Palestynie. Wschodnim ośrodkiem potęgi Hetytów było zamożne Karkemisz, położone nad Eufratem, na łuku Żyznego Półksiężyca. Kontakty Izraelitów z Hetytami datują się od czasów patriarchów (Księga Rodzaju 15,20) do dni monarchii (2 Księga Kronik 8,7).

Syria

Obszar położony wzdłuż wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego, od pasma Anty-Taurusu do Ba-szan w kierunku południowym, zwany jest zwykle Syrią, którego to określenia Grecy używali w odniesieniu do plemion rządzonych przez Asyryjczyków. Biblijną nazwą tego kraju jest Aram, a jego lud określa się mianem Aramejczyków. Z Paddan-Aram („Równina Aram") przybyła Rebeka, aby zostać żoną Izaaka. Aramejczycy, chociaż stanowili część imperium Dawida, w następnych latach tworzyli niezależne miasta-państwa. Najważniejszym z nich była ich stolica, Damaszek.

Fenicja

Fenickie terytorium stanowił wąski pas ziemi pomiędzy Morzem Śródziemnym i górami Libanu, usytuowany na północ od Palestyny i na południe od rzeki Orontes. Ze swych portów, Tyru i Sydonu, Fenicjanie kolonizowali wyspy śródziemnomorskie i północną Afrykę. Kolonia Tyru, Kartagina, rywalizowała z Rzymem w jego dążeniu do dominacji nad zachodnim obszarem Morza Śródziemnego.

Kanaan

We wczesnych księgach Biblii nazwy Kanaan używa się do określenia terenu Palestyny, leżącego na zachód od Jordanu. Termin ten pojawia się na tabliczkach amarneńskich (XIV w. p.n.e.) w odniesieniu do wybrzeża fenickiego. Egipcjanie Kanaanem nazywali całą zachodnią Syrię. Jednakże zazwyczaj określenia Kanaan i Palestyna są synonimiczne. Przed podbojem Jozuego w Kanaanie znajdowała się duża ilość miast-państw, które nominalnie podlegały Egiptowi.

Filistynia

Niesemiccy Filistyni przybyli na nadmorską równinę pomiędzy Joppą i Gazą (porównaj Księga Amosa 9,7) z obszaru Egei, a zwłaszcza z Krety (biblijna Kaftor). Chociaż Filistyni znajdowali się w Kanaanie od czasów patriarchów, to licznie przybyli tu około pierwszej ćwierci XII w. p.n.e., stając się jednym z głównych rywali Izraelitów. Posiadali oni wysoką kulturę, a żelaza nauczyli się używać zanim zostało ono poznane w Izraelu (porównaj 1 Księga Samuela 13, 19—22).
Jest ironią historii, że Filistyni dali nazwę krainie historycznie związanej z Izraelem. Rzymscy autorzy nazywali ją Palestyna, a skrócona grecka nazwa, Syria Palestyńska, używana była przez Greków dla określenia południowej Syrii, łącznie z Judea.

Egipt

Egipt jest krajem położonym w Afryce Wzdłuż rzeki Nil, gdzie na tysiąc lat przed czasami Abrahama rozwinęła się wysoce urozmaicona kultura. Sąsiadując z Kanaanem, Egipt utrzymywał znaczące kontakty z Izraelem, począwszy od czasów patriarchów aż do końca historii biblijnej.

Portal Biblijny.org - serwis o Bogu i Słowie Bożym. Twórcy serwisu: Masmika & Gani - O portalu - Kontakt
Ta strona używa plików cookies (niezbędnych do prawidłowego działania oraz analitycznych). Odmów Wybierz ciasteczka (więcej informacji)